Ο ρόλος του εκπαιδευτή στην ομάδα είναι πολυδιάστατος: εμψυχωτικός, διδακτικός, ερευνητικός, με δεξιότητες για δημιουργία θετικών ανθρώπινων σχέσεων, με δυνατότητες αναγνώρισης των προσωπικών προσδοκιών και των συναισθημάτων των άλλων και ικανότητα δημιουργίας ευκαιριών, ώστε να αναδειχθεί ο ψυχοπνευματικός πλούτος και η δημιουργική έκφραση (Μπεχράκη, 2002).
Η μεγαλύτερη διάσταση της προσέγγισης που θα υιοθετηθεί, αφορά τους ρόλους συμβούλου – γονέα: είναι ο σύμβουλος κυρίαρχος ή τα δυο αυτά σκέλη λειτουργούν ισοδύναμα ; Την πρώτη θέση την υποστηρίζει η συμπεριφοριστική συμβουλευτική κατεύθυνση, ενώ τη δεύτερη την ασπάζεται η ανθρωπιστική συμβουλευτική κατεύθυνση. Οι περισσότεροι σύμβουλοι υιοθετούν μια στάση ανάμεσα σε αυτές τις δύο, παρουσιάζοντας γνώση, παρέχοντας συμβουλές, αλλά τονίζοντας ότι η ευθύνη βρίσκεται στα χέρια των γονέων για οποιαδήποτε ενέργεια ή απόφασή τους (Μαλικιώση-Λοϊζου, 2001).
Οι μαρτυρίες από διάφορες ερευνητικές προσπάθειες συγκλίνουν στο συμπέρασμα, ότι υπάρχουν καταρχήν κάποια γνωρίσματα, που πρέπει να διαθέτει ένας σύμβουλος απαραίτητα, προκειμένου να λειτουργήσει με επιτυχία στο ρόλο του: ενσυναίσθηση, γνησιότητα, ειλικρίνεια, σεβασμό και ζεστασιά. Πέρα από αυτά ένας καλός σύμβουλος διακρίνεται από ευφυϊα, ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό του, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, χιούμορ, αποδοχή του εαυτού του, ανοχή σε ασαφείς διφορούμενες καταστάσεις (Μαλικιώση-Λοϊζου, 2001).
Για να γίνει κάποιος επιτυχημένος σύμβουλος σχολών γονέων χρειάζεται πέρα από ένα πτυχίο στις ανθρωπιστικές επιστήμες (παιδαγωγικά, ψυχολογία, κοινωνιολογία), να έχει εξειδικευμένες σπουδές (π.χ. επιμόρφωση, μεταπτυχιακό πρόγραμμα) σε αρχές και τεχνικές της γονικής-οικογενειακής ψυχολογίας. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να γνωρίζει θεωρίες και τεχνικές που χρησιμοποιεί η συμβουλευτική ψυχολογία στην ατομική ή την ομαδική συμβουλευτική. Να έχει την ικανότητα χρησιμοποίησης διαφόρων δεξιοτήτων στη συζήτηση. Να έχει την ικανότητα δημιουργίας μιας εποικοδομητικής συμβουλευτικής σχέσης και τέλος να μπορεί να αναγνωρίζει τα άτομα εκείνα, που πρέπει να παραπεμφθούν σε άλλους ειδικούς λόγω της φύσης του προβλήματος, που αντιμετωπίζουν.
Η μεγαλύτερη διάσταση της προσέγγισης που θα υιοθετηθεί, αφορά τους ρόλους συμβούλου – γονέα: είναι ο σύμβουλος κυρίαρχος ή τα δυο αυτά σκέλη λειτουργούν ισοδύναμα ; Την πρώτη θέση την υποστηρίζει η συμπεριφοριστική συμβουλευτική κατεύθυνση, ενώ τη δεύτερη την ασπάζεται η ανθρωπιστική συμβουλευτική κατεύθυνση. Οι περισσότεροι σύμβουλοι υιοθετούν μια στάση ανάμεσα σε αυτές τις δύο, παρουσιάζοντας γνώση, παρέχοντας συμβουλές, αλλά τονίζοντας ότι η ευθύνη βρίσκεται στα χέρια των γονέων για οποιαδήποτε ενέργεια ή απόφασή τους (Μαλικιώση-Λοϊζου, 2001).
Οι μαρτυρίες από διάφορες ερευνητικές προσπάθειες συγκλίνουν στο συμπέρασμα, ότι υπάρχουν καταρχήν κάποια γνωρίσματα, που πρέπει να διαθέτει ένας σύμβουλος απαραίτητα, προκειμένου να λειτουργήσει με επιτυχία στο ρόλο του: ενσυναίσθηση, γνησιότητα, ειλικρίνεια, σεβασμό και ζεστασιά. Πέρα από αυτά ένας καλός σύμβουλος διακρίνεται από ευφυϊα, ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό του, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, χιούμορ, αποδοχή του εαυτού του, ανοχή σε ασαφείς διφορούμενες καταστάσεις (Μαλικιώση-Λοϊζου, 2001).
Για να γίνει κάποιος επιτυχημένος σύμβουλος σχολών γονέων χρειάζεται πέρα από ένα πτυχίο στις ανθρωπιστικές επιστήμες (παιδαγωγικά, ψυχολογία, κοινωνιολογία), να έχει εξειδικευμένες σπουδές (π.χ. επιμόρφωση, μεταπτυχιακό πρόγραμμα) σε αρχές και τεχνικές της γονικής-οικογενειακής ψυχολογίας. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να γνωρίζει θεωρίες και τεχνικές που χρησιμοποιεί η συμβουλευτική ψυχολογία στην ατομική ή την ομαδική συμβουλευτική. Να έχει την ικανότητα χρησιμοποίησης διαφόρων δεξιοτήτων στη συζήτηση. Να έχει την ικανότητα δημιουργίας μιας εποικοδομητικής συμβουλευτικής σχέσης και τέλος να μπορεί να αναγνωρίζει τα άτομα εκείνα, που πρέπει να παραπεμφθούν σε άλλους ειδικούς λόγω της φύσης του προβλήματος, που αντιμετωπίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου